Afscheid.........

Vertrekken is altijd moeilijk. De laatste dagen speelt dat thema al licht door mijn hoofd. Je wilt er niet aan denken, maar het is er gewoon. Wat ga ik straks thuis doen? Hoe ziet mijn huis er uit? Welke mensen ga ik berichten over mijn thuiskomst? De geroemde  Surinaamse rust moet plaats maken voor Hollandse bedrijvigheid. En waarom eigenlijk? Ik probeer mijn thuiskomst van vorige reizen terug te halen. Altijd even vreemd en dan al weer te snel gewend. In het ritme. Geen ontkomen aan.

Dan maar even terugkijken. Wat een belevenissen. Wat een mooie contacten en avonturen. Juist de kleine spreken me erg aan: het rijden met het lokale vervoer, de gesprekjes met Tante Tine en Soenil, de ontmoetingen met mensen in de straat. Juist het onverwachte maakt reizen zo interessant. Je moet het laten gebeuren, ruimte geven. Dat valt niet mee, dat is werken voor een nuchtere Nederlander.

Gisteren was onze laatste volle dag. Aan het eind van de middag hebben we afscheid genomen van de mensen op het erf: Tante Tine, Soenil en zijn vrouw Judith, Titia. We hebben ze foto’s van onze reis laten zien. De erfbewoners waren bijzonder geïnteresseerd. Dat bleek uit het commentaar dat ze bij de plaatsjes gaven.

Vannacht natuurlijk onrustig geslapen. Dat halen we wel weer in. We proberen zo veel mogelijk een normale dag na te bootsen. Gewoon beginnen met een ontbijt en een goed gesprek aan tafel. Daarna relaxed inpakken. Ondertussen flitsen gedachten door mijn hoofd: kom ik hier terug, wanneer is dat, hoe lang, met wie? Ik weet eigenlijk zeker dat ik terug ga komen. Wil de mensen (nog) beter leren kennen. Mede door mijn reisgenoot Dick en de ruime verblijfsduur (vier en een halve week) heb ik aspecten van de Surinamers beter op hun waarde leren schatten: de rust, het tevreden zijn met wat er langs komt, het open staan en iets betekenen voor anderen.

Nog even en dan halen Imro en Lucia ons op. Ze brengen ons naar het vliegveld. Daar gaan we in de wachtstand. Geduld. Vliegen. Een beetje slapen. En dan is er de frisse kou van ons landje. Het zal wennen zijn........