Datjes en dusjes. ok

Bernard (niet een van de zonen van) onze Marron gids vertelde ons dat je de dorpen kunt opsplitsen in twee groepen. De Christenen en de niet Christenen . Hij woont in een christelijk dorp. In elk christelijk Marrondorp staat wel een kerkje. Als het meezit een klein ziekenhuisje en een schooltje. Bij de niet christenen ontbreekt dat vaak. Op een wandeling door het oerwoud kwamen we een termietenhoop tegen waarop of waaruit een soort van wit schuim kwam. Hij vertelde dat daar boze geesten wonen. Als je iemand kwaad wil doen (doden, ziekte geven, narigheid in de familie veroorzaken) dan moet je een kledingstuk van die persoon bij dat termietenheuvel leggen. Succes verzekerd. Voodoo? Bijna geen Marron, maar sowieso weinig Surinamers willen gefotografeerd worden! Angst voor boze geesten?  Voodoo en boze geesten zijn overal. Ook voor de christenen

We zijn op onze reis meerdere stagiaires tegen gekomen. Van de Pabo, van de toeristenopleiding en van de verpleging. Allemaal jong volk. Meiden en jongens. Een ding valt op. Ze hebben eigenlijk nauwelijks een idee wat ze van de stage kunnen verwachten, hebben vaak geen idee of en op welke manier ze aan hun leerdoelen of leeruitkomsten kunnen werken en of de stage biedende instantie daarin iets kan betekenen. Vaak komt voor dat daarover tussen partijen geen duidelijkheid is. Een gevleugelde opmerking was “ik heb eigenlijk niets geleerd, alleen over mensen” . Lijkt mij meer dan genoeg. Een studente verzorging en verpleging vertelde dat ze morgen moet beginnen op haar stageplaats. Ze heeft geen enkel idee wat haar daar te wachten staat. Op onze vraag hoe de begeleiding vanuit Nederland is geregeld vertelde ze dat ze zo nu en dan facetimed met haar docent . Dat is het. Eigenlijk kan ze alles opschrijven wat ze wil. Er is geen enkele controle op. Ze zat er niet meee. Was een stoere jonge meid die al een maand helemaal alleen in Suriname zat. Voorafgaand aan haar stage. Die redt het wel in de zorg.

We hebben op onze reis geen pan aangeraakt, geen ui gesneden of geen aardappel geschild. Geen kousenband schoongemaakt en geen kip geslacht. We hebben elke middag en avond bij een zogenaamde Warung gegeten. Dat zijn vaak kleine eethuisjes langs de weg. Soms staan ze alleen, soms is er een klein aantal huisjes. De maaltijden zijn simpel en spotgoedkoop. Een flink bord nassie met kip kost 20 SRD omgerekend 2,50 euro. De kaart is heel beperkt. Bami, nassie, saté, loempia’s en Saoto doorkijksoep. Ze worden meestal gerund door Hindoestanen en javanen en zo nu en dan een verdwaalde Chinees. Het zijn kleine hokjes waar wat simpele banken omheen staan. Je zet je bord bijna in de keuken en smikkelt het lekker weg. Onder het genot van een diepgaand gesprek met de meestal mooie dame die niet ophoudt haar waar (waren?) aan te prijzen.