Minkukelen mag ook!

Vandaag had ik zo’n minkukeldag. Niets liep zoals ik dat voor ogen had. Mijn eerste reactie was wat een klotedag. Maar je kunt veel maar een dag verwijten dat hij klote is gaat te ver. Ik vond de dag minder dan de vorige dagen, De dag zelf was gewoon een dag als elke dag, een dag namelijk.

Vanwaar deze wat naargeestige start van een verhaal. We hadden het plan om de I pad van Rob naar de dokter te brengen. Er gaat steeds iets mis met het uploaden van foto’s bij een verhaal. En zeg nou zelf een verhaal zonder foto’s is nog minder dan een foto zonder verhaal. Dus wij ijverig op zoek naar Apple winkel. Gevonden. Plan was de I pad weg te brengen en hem (haar?)daar voor consult te laten . Wij zouden dan in de middag terug komen maar eerst het Koto museum bezoeken. Museum vertelt alles over de klederdrachten van Creoolse vrouwen, met name de hoofddeksels. Advies van de Apple man was: alles is over een uurtje geregeld. hij keek er bij alsof hij wist dat wat hij beweerde waar gemaakt kon worden. Wij vol goede moed naar het museum. Daar aangekomen troffen wij een bordje “closed” aan. Als we foto’s zouden kunnen uploaden dan konden we het laten zien. Rob pakt zijn telefoon en belt met zijn Surinaamse nummer. Een ongetwijfeld allerlefste dame meldt dat ze het zal uitzoeken en ons zal terugbellen. Het is ondertussen 12 uur.Na een paar minuten belt ze dat het museum op zeker om 13.00 uur open zal zijn. Daar vertrouwen we dan maar op. Eerst wat eten. We spotten een Indiaas eethuisje. Prima. Wij naar binnen. Rob neemt rijst met groenten en ik een roti. “ Graag 2 biertjes er bij” De man die ons helpt begint hard te lachen. Ik kijk blijkbaar vreemd uit mijn ogen door zijn reactie. “ Maar meneer, dit is een Indiaas eethuisje, wij serveren geen alcoholische drank” “ Doe dan maar 2 watertjes”.  Na half uurtje gaan we weer op pad. Richting dokter I Pad. “ Nou meneer dat duurt nog wel even, nog zeker twee uur” We kijken elkaar een beertje hopeloos aan. “ Dan maar naar het museum” zegt Rob met zijn nimmer aflatende opgewektheid. Wij naar het museum. U mag een keer raden welk bordje daar nog hing. En we waren er echt ruim na 1 uur. Closed dus. De al eerder aangehaalde optimist pakt wederom zijn Surinaamse telefoon. Hij belt. “ Ja meneer het spijt me vreselijk, maar de man die het museum zou openen is opgehouden in een vergadering van Unesco” “Geen probleem” zei de optimist terwijl hij opgewekt keek naar de man van de minkukeldag. Ik baal. Wat nu? “Misschien valt het mee bij de dokter” glimlacht de optimist. Ik kan niet anders dan achter hem aanlopen. De dokter is nog bezig met de anamnese maar belooft snel een receptje uit te schrijven. Hij heeft goede moed dat het gaat lukken. Ik geloof ondertussen niets meer. “ Ik wil bier!!  En wel nu!!!” “ Waar is hier een leuk cafe in de buurt?” De dokter wijst de weg. MIjn zin in bier neemt met elke stap af. Ik bestel een Fernandes (een lokaal drankje) en de optimist een flesje water. We zitten nog niet of er breekt een tropische regenbui los! Ongekend. Heftig! En veel water!!!Hadden we nu maar foto’s dan kon je het zelf zien. De straten staan blank. Verkeerschaos. “ Gaat zo over” verklaart de  optimist terwijl ik een vloedgolf  uit mijn gympen schep. Na een uur houdt het op met regenen. Maar Suriname, dus ook Paramaribo is niet ingesteld op regen. Er  is alleen nog maar  sprake van waterwegen. Zie daar maar eens doorheen te komen met je gympjes. De optimist stapt vrolijk door met zijn plastic teenslippers.. Wij weer op weg nar de Apple dokter. Die legt de laatste hand aan de verpleging en verklaart de patiënt gezond. “ Alleen moet u nu nog wel  uw I phone  helemaal opnieuw uploaden. Mij maakt het allemaal niets meer uit. Ik wil gewoon naar huis. Wat blijkt? De combinatie van wateroverlast en spitsuur werkt niet echt in ons voordeel. Na veel omzwervingen  en allerlei alternatieve routes komen we eindelijk aan in Lelydorp. Ik moet  deze minkukeldag van me afschrijven. Dat heb ik  nu gedaan. Ik ga naar bed en sta morgen weer positief op  . Er wacht ons een mooie nieuwe dag.