Paramaribo slaapt op zondag

Rond een uur of tien staan we bij de bushalte in Lelydorp. Een meneer met een tas op zijn buik, strategisch opgesteld bij de ingang van de bus, doet belangrijk. In mijn leven heb ik geleerd om mannen met tassen op hun buik hoog te achten. Ze zijn of in functie en de betreffende tas moet dat aan de nietsvermoedende passant duidelijk maken of het betreft iemand die echt belangrijk is, immer minzaam om zich hen kijkend alsof hij de wereld begrijpt, vel documentatie in zijn tas vervoert, aangevuld met pijptabak en pijp. Soms met een youeuze zomerhoed op het hoofd. Beide types ken ik. De heer bij het busstation behoorde tot de eerste soort. De betreffende meneer posteert zich ook nog eeen tijdje voor de bus. Wij zijn ondertussen  ingestapt en beginnen al aardig te zweten. Op het moment dat het busje vol is stapt de tassenmeneer terzijde en geeft met een minzaam knikje aan de chauffeur te kennen dat hij mag vertrekken. Zal het zo druk zijn in Paramaribo dat ze de toestroom al vanaf Lelydorp willen controleren schiet het door mijn hoofd??? Gedurende de rit stappen een paar passagiers in en uit. We komen met ik denk 12 mensen aan in Parimaribo.  Meestal staan er al een busjes klaar bij het eindpunt. Nu niet een. Dat had me te denken moeten geven.

We lopen de stad in. Doodstil op straat. Geen mens te bekennen. Hier en daar een zwerver op zoek naar eten en wat andere verdoolden. Door de lege straten vallen de kwetsbaren van de stad opeens veel meer op. Alle winkels zijn hermetisch afgesloten met hekken en rolluiken. Uiteraard behalve een paar Chinese winkels. Chinezen werken immers altijd! Ik kijk Rob eens aan. Die kijkt terug meet een blik van “ dat moet je mij niet vragen, ik weet ook niet waarom het zo stil is.”  We lopen door een paar winkelstraten. Overal hetzelfde beeld. Gen mens te zien, behalve de al eerder getypeerden. “ Dan maar lunchen met een biertje?” Rob knikt instemmend. “Ik wil wel naar’ t Vat” “Prima” zegt Rob zonder er verder al te veel woorden aan vuil te maken.     Ik bestel een Saté met een Parbo biertje. Rob neemt zijn vertrouwde nassie zonder kip. Iets meer dan een uurtje later lopen we langs De Waterkant terug naar het busstation. Geen bus! Wat blijkt? Er rijden zo weinig bussen dat de opstapplek  naar een strategischer punt is verplaatst. Een uurtje later zijn we weer in Lelydorp. Een les wijzer: Paramaribo slaapt op zondag.

We proberen  er achter te komen waarom er op zondag  zo weinig mensen in de stad zijn. Wat blijkt? Ze zijn thuis met de familie, ze zitten in de kerk of en dat is het meest aannemelijk ze zijn naar de kust of het platteland om te chillen!  Wat kan een beetje extra informatie toch van grote waarde zijn. Er is gelukkig een reden waarom Paramaribo op zondag slaapt. Ik ga met een gerust hart naar bed en bedenk me dat de stad morgen weer zal bruisen. Jullie zullen begrijpen dat bij dat verhaal niet echt passende foto’s te plaatse zijn. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we wat technische problemen hebben met het zogenaamde uploaden van foto’s. Morgen gaan we naar de dan vast weer bruisende stad om  dit probleem hopelijk op te lossen. Tot die tijd helaas geen ondersteunende plaatjes.