De vuurdooplid Amsterdam afgeven

Helaas is de internetverbinding hier niet geweldig. Al twee dagen geen of slechte verblinding. Vandaar een wat verlaat verslag van ons eerste bezoek aan Paramaribo. Rond een uur of elf naar het lokale busstation . We vertrekken met een geplande tussenstop in de buurt van Paramaribo. Rob moet twee kilo Old Amsterdam afgeven bij een bekende. We worden hartelijk ontvangen en natuurlijk is er iets te eten. Na ongeveer een uurtje weer op de lokale bus. Een belevenis op zich. Het zijn zogenaamde IZUZU busjes. Er kunnen maximaal 26 personen in. Je zit heel dicht op elkaar. Heerlijk in die warmte maar wel heel bijzonder. Ik kijk onderweg mijn ogen uit. Overal zie je handel. Opels plekje waar je met je auto kuntgaan staan, waar je een tentje kunt opzetten of waar plek is voor eentafeltje stalle mensen spullen uit. Ook in de kleinste huisjes zie je bedrijfjes. Er wordt  gehandeld in alles waar je een beetje geld mee kunt verdienen. Suriname kent en enorme informele economie. Elke dag weer bezig zijn om een beetje Surinaamse dollars te verdienen. Ongelooflijk. En ze zijn r van de vroege ochtend tot aan de avondschemer mee bezig. Wat een geduld. In Paramaribo lopen e gewoon wat rond. “ Een eerste verkenning” volgens Rob. Voor mij een vloedgolf aAn indrukken. De gebouwen, de mensen, de geuren, de armoede, de levenslust, de kleuren! Een grot feest. Maar ook een forse confrontatie van arm ontwikkelingsland. De verloedering is groot. Onderhoud van veel huizen heel slecht. Maar de mensen. Wat een kleur en vrolijkheid. Ik wil iedereen we;l fotograferen maar ik merk al snel dat dat niet op prijs wordt gesteld. Kwade geesten? Veel oude vrouwen met getekende gezichten maar ook heel veel jong dartelend spul. DE jongeren hebben zin in het leven. Dat zie je en dat merk je aan alles. Al die verschillende mensen. Een groot feest. Ik ben moe van alle indrukken. We eten nog at en stappen dan weer op de bus naar Lelydorp, moe maar voldaan!