Het oerwoud roept

Rob heeft al beschreven hoe de reis naar Kninipaati is verlopen. Per korjaal, over de Suriname rivier, het oerwoud in. Je bent dan een uur varen van de bewoonde wereld. Dat is overigens relatief. Het oerwoud is druk bevolkt er ligt alleen geen asfalt. De enige vorm van transport is een boot,  wel met een buitenboordmotor van 40 pk. Toen ik een zeer dierbare vriend over mijn reis naar Suriname vertelde schoot hij bijna vol. “ Je gaat naar de apen, de jaguars, de boaconstrictors, de vogelspinnen, de tapirs, de luiaards en nog veel meer wild. Daar wil ik alles over horen, lezen, zien. Mensen mag eventueel ook, liever niet, maar de dieren daar ben ik benieuwd naar. En uiteraard de flora. Ik ben per slot niet voor niets landschapsarchitect.” Nou vooruit dan maar. Eerst even iets over de bomen. Er staan er veel, heel veel. En heel dicht op elkaar. En ook nog eens heel hoog.  Als volslagen leek kan ik er eigenlijk maar een paar hele simpele dingen over zeggen. Ik heb geen naaldbomen gezien, veel soorten palmen, veel verschillende loofbomen  en je wordt bijna dood gegooid met Mango bomen. Tot zover het hout. Grassen zie je in overvloed. Veel soorten in allerlei tinten en hoogtes. Als je langs het oerwoud vaart lijkt het ondoordringbaar zo dicht staan de bomen  op elkaar.Maar dat is natuurlijk maar schijn. De Marrons wonen overal en nergens tussen het loof. En dat brengt ons direct bij de dieren.  De al eerder aangehaalde vriend zou mij graag als een soort Tarzan tussen en met de brulapen zien slingeren in de hoogste boomtoppen. hij verheugde zich op een gevecht op leven en dood met een boa constrictor. Zijn verzoek was een circusachtige act met een Jaguar waarbij ik spontaan mijn hoofd in zijn bek zou stoppen, hij droomde van een gezamenlijke speurtocht met een miereneter op zoek naar een termieten en hij waarschuwde met voor het plotseling dichtklappen van de kaken van den kaaiman. “ Loop altijd op stelten in het oerwoud”  was zijn advies. Ik vergeet nog te vermelden dat hij graag een selfie ontving samen met een luiaard. Het liefst in een hangmat. Welaan wat is hier nu van terecht gekomen? Helemaal niets!!!! De netto oogst is het zien van twee wegduikende kaaimannen midden in de nacht, zo werd mij verteld. IK sluit niet uit dat het twee snorkelende Marrons waren. Daarnaast heb ik een slang gezien. Van veraf. Ik vermoed dat er ergens een plaatje aanhing met Made in China. Kortom geen dierenleven gezien. Een verdwaalde gier, een paar visarenden en wat lokale vogels. Hoogtepunt was eigenlijk het nest van een vogelspin. Maar die bleek niet thuis te zijn Boodschappen doen vermoed ik. “Ze zijn er wel” is mij verzekerd, “maar veel dieper het oerwoud in.” Marrons hebben het overigens gewoon over bos, niks oerwoud. Wat is er aan de hand? Alle wild, denk aan tapirs, boskippen, bosvarkens luiaards, miereneters jaguars en ander lopend gedierte zijn door de Marrons gedood als voedsel: jungle meat. Over insecten kan ik kort zijn. Er zijn hier muggen, vlinders, steekvliegen en allerlei soorten motten, opgejaagd door vleermuizen. Kortom een rijk dierenleven, maar niet op de plek waar wij waren. Daarvoor moeten we naar de dierentuin in Parimaribo, maar dat wil mijn optimistische reisgenoot niet. Rest ons slechts de gedkortwiekte tamme Ara op het resort in kninipaati. Ook mooi toch?  Binnenkort kunnen jullie kennis maken met deze wonderbaarlijk mooie vogel.