De tijd vliegt en andere wijsheden

Het is bijna onrealistisch hoe snel de tijd voorbij lijkt te vliegen. Het is al weer een week geleden,  maandag 29 oktober, dat we fris en fruitig richting Paramaribo vertrokken. Reisdoel is de moskee en de synagoge. Die liggen broederlijk naast elkaar midden in de stad. Het verhaal gaat dat de omgang tussen beide religies vredig en rustig verloopt. In ieder geval op deze plek. Alle reden voor deze onderzoekertjes om daar eens achteraan te gaan. Klopt deze mare???

Rond 11 uur staan we bij het hek van de moskee. Dicht dus. De. Synagoge? Dicht dus. Hierin lijken ze in ieder geval al op elkaar. De optimist, Rob dus grijpt direct naar zijn mobieltje. “ Even bellen met de moskee, ze moeten toch weten dat wij voor de deur staan” Geen gehoor. Naast de moskee is een parkeerplaats. Met soort wachtershuisje met een meneer er in. Wij er op af. De hokjesmeneer verwijst ons naar een collega hokjesmeneer. even verder op. “Dag meneer, we willen graag de moskee bezoeken, kan dat?” “ Dat s dan 10 Surinaamse dollars.....per persoon” . Rob en ik kijken elkaar wat verbaasd aan. We hebben alletwee last van het gevoel dat we een beetje “ genaaid” worden. Controle achteraf, we zijn immers op onderzoek, bevestigt onze achterdocht. Een lieve dame die de moskee regelmatig bezoekt vertelt ons dat dit niet gebruikelijk is. Maar ach een kniesoor die daar op let. De moskee is een schoonheid van buiten. Van binnen valt hij ons erg tegen. Maar die indruk kan beïnvloed zijn door de 10 SRD meneer. We proberen een beetje tot een gesprek te komen over de islam en haar stromingen. Wil niet echt vlotten. Deman is nors en niet zo bereid tot praten.We bedanken de SRD meneer beleefd. We hebben nog wel even geïnformeerd naar de omgang meet de buren. “ Die is prima, bij feesten gebruiken we elkaars parkeergelegenheid en onze keukens” . Dat stemt tevreden. Eten verbroedert, zelfs als je dat niet met elkaar doet. Wij naar de synagoge. Hek nog steeds dicht, de optimist straalt zelfvertrouwen uit. Ik weet het al, hij gaat wederom gewoon bellen.Het hek wordt geopend door een allervriendelijkste creoolse jood. “ Welkom” zegt hij met een blij gezicht, “ Jullie willen vast de synagoge zien” “ Ja graag” stamelen we wat verbaasd door zo veel vriendelijkheid. We krijgen een geweldige rondleiding. Hij neemt alle tijd en vertelt honderd uit. “ Op elke deurpost in elk joods huis vind je zo’n gebedsrol(zie foto). Die kussen we voordat we de ruimte betreden. De vloer van de synagoge is bedekt mt zand. Die herinnert ons aan de schepping en de tijd van Mozes. De gids moet deze zandbodem elke vrijdag voor het gebed keurig aanharken.  Dat is trouwens een verhaal apart. In Suriname wonen nog maar 130 joden. Voor een gebedsdienst moeten minimaal 10 mannen aanwezig zijn. Dat halen ze niet altijd. Dan tellen ze gemakshalve de vrouwen mee die niet   meer ongesteld kunnen worden.  Halen ze het aantal van 10 niet dan gaat de dienst niet door. De voorganger begint met het lezen van gebeden in de hoop dat de tiengehaald worden. Zijn die aanwezig, dan wordt een gebedsrol uit de kast gehaald. Op de kast hde symbolen van de tien geboden. Alle aanwezigen lezen een stukje voor. Na de laatste lezing is de dienst voorbij. De synagoge is ooit gesticht door  hoogduitsres en wordt nu bekostigd uit donaties en verhuur. Onze gids is de zoon van een Joodse vrouw en een Creoolse man, De  geloofslijn wordt  via de vrouwelijk lijn door gegeven. Vandaar dat een creool joods kan zijn. Ik wist dat niet. De  optimist ook niet. De  synagoge is van buiten goed onderhouden, maar wel heel sober.Dit in tegenstelling tot de moskee. Bij ons is het sober van buiten, het speelt zich binnen af meldt de gids wijs. hij bedient ons er van nog een:” Veels te veel  is overbodig” Eigenlijk kunnen we wel weg na  zo veel wisheid in korte tijd. Ik heb echter nog een prangende vraag. Er liggen naarst de synagoge heel veel graven, ik wil weten wie daar liggen. “ Niemand” zegt de gids. “ De grafstenen komen uit heel Suriname. Voor eeen deel zouden ze onder water zijn verdwenen, voor een deel zouden ze niet meer worden onderhouden. Door de  stenen hier neer te liggen bieden we de doden een plek”. We lopen naar een gedenkmonument. Allemaal   namen van  joden die zijn omgekomen in concentratiekampen en familie waren van Joden die Suruname woonden in die tijd. Indrukwekkend.  We  zijn een beetje beduusd door zo veel informatie. We  willen weg. Nog een vraag rest: “ hoe is de samenwerking tussen de moskee en de synagoge”” “ “ “ We gebruiken elkaars parkeergelegenheid en onze keukens bij feesten” Samenwerking  moet ergens beginnen. We bedanken onze gids gemeend hartelijk en verlaten onder de indruk van de verhalen de synagoge. De rest van de dag zijn we een beetje stilletjes. De optimist ook . Voor de foto's kijk onder de knop foto's.